Onlangs had ik een werkgesprek met een collega, waarin ik mijn relatie met Japan beschreef. Ze vroeg me waarom ik zo mijn best had gedaan om juist dáár te werken. Het was namelijk niet zo dat de kans zich vanzelf aandiende — integendeel. In de afgelopen zes jaar heb ik er ruim zeven maanden gewerkt. Voor sommigen is dat wellicht een fractie, maar voor mij is het een van de meest waardevolle periodes in mijn volwassen leven.
Ik vertelde haar dat Japan — en daarmee ook Tokio — de plek is waar ik me spiritueel het meest thuis voel. Kort nadat ik dat had gezegd, realiseerde ik me dat het ook echt zo is. Stel je een stad, een land en een volk voor dat elk voorwerp behandelt alsof het een ziel heeft. Een volk dat auto’s niet als hobby ziet, maar als een culturele manier van leven: ze verzorgen, onderhouden, poetsen, restaureren en koesteren ze. Een stad waar je je Carrera GT wekenlang op straat kunt laten staan zonder je zorgen te maken over diefstal of vandalisme. Ik zou eindeloos kunnen doorgaan over Japan en Tokio, en ik denk dat ik dat ook wel ga doen.
Tokio is, net als New York of Parijs – of eigenlijk elke grote stad – klein. Niet klein qua bevolking. Met meer dan 14 miljoen inwoners in de stad zelf is het de dichtstbevolkte stedelijke agglomeratie ter wereld. En ook niet qua omvang – trek een cirkel van voldoende diameter rond de prefecturen van Tokio en je hebt bijna het gebied van de drie staten rondom New York.
Nee, Tokio is klein in de zin dat het ’s nachts in elkaar krimpt. Na middernacht trekt de stad zich terug, het tempo vertraagt en het ritme wordt rustiger.
Norihiro Tacamizuma ervaart dit al jaren. Tacamizuma, door vrienden simpelweg Taca genoemd, komt oorspronkelijk uit de prefectuur Fukuoka en heeft veel van zijn professionele leven te danken aan de uren tussen zonsondergang en zonsopgang. Ruim dertig jaar geleden verhuisde hij naar de uitgestrekte stedelijke chaos van Tokio, waar hij begin jaren negentig al snel zijn plek vond in het underground nachtleven. Tokio was toen helemaal hot. Hoewel dansen toen nog wettelijk verboden was, schoten overal in de stad nachtclubs uit de grond. Sofia Coppola vereeuwigde deze sfeer destijds in haar film Lost in Translation.
“Ik ben al sinds mijn kindertijd gek op Porsche, sinds ik een speelgoedmodel van de 930 had,” vertelt Taca terwijl we instappen in zijn 911 GT3 RS (997), geparkeerd voor zijn bar, pal achter de volledig elektrische Macan Turbo die we van Porsche Japan hebben geleend. De GT3 RS is slechts één van de vele sportwagens uit Zuffenhausen die hij door de jaren heen heeft gehad. “In Tokio moet je eerst je parkeerplaats regelen voordat je een auto kunt registreren, dus ik ben beperkt tot vier Porsches tegelijk,” legt Taca uit.
In de vijf jaar dat ik Taca ken, heb ik via zijn collectie een ware catalogus van de geschiedenis van Porsche voorbij zien komen: 930, 928, 993, 997, 991 — noem maar op, hij heeft ze ooit in perfecte staat in bezit gehad. De laatste tijd zie ik dat hij zich ook steeds meer op elektrisch terrein begeeft, met een Taycan Turbo S als aanvulling op zijn lucht- en watergekoelde collectie.
Ik herinner me mijn eerste reis naar Japan in 2019, kort voordat Taca en ik elkaar ontmoetten. Mijn transferauto vanaf het vliegveld werd beschouwd als de meest luxueuze auto die ooit in het land was geproduceerd – vlekkeloos gepoetst en bekleed met fluweel. Terwijl we over de snelweg reden in de opvallend stille V12, maakte ik een opmerking tegen de chauffeur over het ontbreken van leer, hét westerse symbool voor luxe. “In Japan,” zei hij met een veelbetekenende glimlach, “is stilte de ultieme luxe. Leer is gewoon te luidruchtig.”
Die uitspraak bleef me bij en gaf me een heel ander beeld van Japanse elegantie. Kort daarna kwam Porsche met de Taycan, die al snel zijn intrede deed op de Japanse markt. Aanvankelijk was er scepsis, maar de voorzichtige acceptatie van elektrische auto’s weerspiegelde de diepgewortelde obsessie van Japan met technologie.
Zes jaar later is ook hier de infrastructuur voor elektrisch rijden aanwezig. Tegenwoordig komt geen nieuw hoogbouwproject in Tokio zonder geïntegreerde snellaadpunten – een cruciale factor voor liefhebbers als Taca, die gewend zijn aan het gemak van verbrandingsmotoren.
Als we onze rondrit in de GT3 RS afronden, rijdt Taca terug naar Nishiazabu, waar ik de Macan voor de bar heb geparkeerd. Zijn nieuwsgierigheid wint het, en hij vraagt of hij een ritje mag maken in de Macan. De overstap van de 911 GT3 RS naar de Macan is een overgang van het ene uiterste naar het andere – maximale prestaties binnen hun eigen domeinen. Twee auto’s die, ondanks alle verschillen, elkaar perfect aanvullen.
Tokio laat zich niet snel zien. Het ontvouwt zich. Het is een stad van ritme, niet van spektakel. Het fluistert in plaats van dat het schreeuwt. De schoonheid zit verborgen in hoekjes, verweven in rituelen, en wordt alleen onthuld aan wie langzaam genoeg rijdt om het te ontdekken. Als je met de Macan door Tokio rijdt, vooral ’s avonds door het helder verlichte centrum, kom je in een stille dialoog terecht – niet alleen met de stad, maar ook met jezelf.
De Macan lijkt wel ontworpen voor deze plek: stil, responsief, beheerst. Zijn stilte creëert geen leegte, maar ruimte – een podium waarop de stad zich kan ontvouwen. Waar verbranding de aandacht opeist, laat elektriciteit de omgeving ademen. In Tokio is stilte geen afwezigheid, het is aanwezigheid.
Autorijden is hier nooit passief, in welke auto dan ook, maar Taca waardeert het unieke gevoel van de elektrische aandrijflijn. “Het is net een straaljager die onder water vliegt,” zegt hij. “Extreem soepel, maar met ongelooflijke kracht.” Er valt een moment van stilte voordat hij weer zachtjes gas geeft. De Macan glijdt soepel vooruit, terwijl de geluiden van de stad met nieuwe helderheid binnenkomen. Taca stuurt met een weloverwogen, geoefende hand door smalle straatjes en rond het beroemde kruispunt van Shibuya.
De precisie van de elektrische aandrijving lijkt zijn eigen gevoel voor controle te weerspiegelen. Terwijl we langs neonreclames en winkelpuien glijden, wijst hij op subtiele details: het patroon op een traditionele gevel, de geometrie van een bloemenarrangement, het zachte geroezemoes van gesprekken uit een verborgen izakaya — misschien wel het populairste type eetgelegenheid in Japan: een combinatie van sakebar en restaurant, met een gezellige sfeer en traditionele ambiance. Het is alsof Taca de stad opnieuw ziet, door de lens van de Porsche Macan. De auto verstoort het ritme van de stad niet, maar gaat er juist in mee. “Bij elektrische auto’s gaat het niet alleen om het milieu,” zegt hij terwijl hij de stilte doorbreekt. “Het gaat om het waarderen van subtiliteit. Om verfijning.”
Voor Taca staat de elektrische Macan voor meer dan vooruitgang alleen — hij staat voor harmonie. Een auto voor mensen die stille kracht begrijpen. Ingetogen elegantie. Een naadloze verbinding met de wereld om hen heen. En, zoals altijd, de perfecte aanvulling op zijn passie voor Porsche. Hij parkeert de auto voor de bar en kijkt peinzend naar de stad. “Dit,” zegt hij, “is de toekomst van autorijden in Tokio.”
