De snelheid van geluid.

22 februari 2021 - In zijn kelderstudio vol met moderne en vintage synthesizers, keyboards en computers in Columbus, Ohio, maakt Matt Morton muziek die binnen komt. De 43-jarige componist bedient een niche door soundtracks te schrijven voor films en documentaires die letterlijk niet van deze wereld zijn.

Zo componeerde hij onlangs nog de muziek voor een bekroonde documentaire over de maanlanding van Apollo 11, en vorige maand zorgde hij voor een perfecte muzikale begeleiding van Porsche's eigen film over de eerste ervaring van astronaut Charlie Duke in een elektrische Taycan.

Mortons muzikale carrière begon op negenjarige leeftijd toen hij zijn eerste gitaar kreeg. Tegen het einde van de jaren negentig maakte hij deel uit van een rockband die negen jaar op rij door de VS toerde In deze periode ontwikkelde hij zich tot multi-instrumentalist. Na jaren lang door het land zwerven, vestigde hij zich weer thuis in Columbus waar hij begon met schrijven en componeren.

Grote betrokkenheid

Een obsessieve interesse in de wetenschap is voor Morton van groot belang bij het componeren van zijn unieke muziek. "Een van de leukste dingen van mijn projecten is het diep duiken in de geschiedenis en de materie", zegt hij.

"Ik vind het heel belangrijk dat wat ik doe écht begrijp, zodat ik het verhaal beter kan vertellen met mijn muziek. Dus voor de film over de Taycan en de Lunar Rover heb ik onderzoek gedaan naar de NASA en heb ik urenlang de geschiedenis van Porsche uitgeplozen. Je kunt pas echt goed werk afleveren als het uit je hart komt én je precies weet waar je het over hebt.”

Mortons werk aan de Apollo 11-film had hem al een flinke voorsprong gegeven. Vastbesloten om een zo authentiek mogelijk geluid te creëren, gebruikte hij alleen instrumenten die in 1969 beschikbaar waren, waaronder een recente versie van de nu legendarische Moog IIIc-synthesizer. Dit enorme en complexe apparaat, dat een hele muur van Mortons studio beslaat, bevat een duizelingwekkende reeks knoppen en wijzerplaten en werd vroeger gebruikt door onder meer The Beatles en Keith Emerson. Het kenmerkende geluid van de iconische synthesizer hielp een halve eeuw geleden een revolutie teweegbrengen in de popmuziek.

"Mijn compositie voor Porsche begint met elementen uit het Apollo 11-palet", legt Morton uit. “Ik heb met de Moog, een orkest en een piano verschillende lagen in de muziek aangebracht. Naarmate het stuk vordert, transformeert het van Vintage-Nasa naar modern. Vanaf het moment waarop Charlie Duke in de Taycan stapt hoor je voornamelijk moderne geluiden, waarvan een aantal door de auto zelf wordt geproduceerd. Sommige van de Taycan-geluiden heb ik ongewijzigd gelaten, en andere heb ik zo vervormd dat ze leken op die van een synthesizer. De originele geluiden die de Taycan maakt, klinken weliswaar geweldig, maar ik ben een stap verder gegaan door ze te veranderen in muziek met een pulserende beat.”

Porsche leverde Morton 13 afzonderlijke sample-opnames van de Taycan, van het opstarten en stationair draaien tot zwaar accelereren en remmen. "De Taycan klinkt enerzijds als een toekomstig ruimteschip, maar produceert ook geluiden waarin je klassieke Porsches kunt herkennen”, zegt hij. “Het geluid van de 911 of de geluiden van de klassieke raceauto's, ik hoor het allemaal terug. Maar er zit ook toekomst in. De technologie heeft enorme stappen gemaakt, maar dat betekent niet dat de liefde voor de klassieke auto’s daarmee stopt."

Morton begrijpt deze tweedeling als geen ander. Zijn eigen studio is tenslotte een symbiose van oude en nieuwe technologie. De Moog IIIc en de 911 werden destijds kort op elkaar geïntroduceerd en produceerden allebei een eigen, uniek geluid. De originele zescilinder boxermotor en de techniek van de Moog zijn weliswaar niet meer van deze tijd, maar vormen een belangrijke basis voor de beleving van nu.

Mortons fascinatie voor verleden en toekomst, niet alleen door muziek maar ook door het spectrum van wetenschap en technologie, stelde hem in staat om een krachtige compositie te creëren voor de Lunar Rover-film. Zijn respect voor NASA, de moed van de astronauten en de voortdurende vooruitgang in mobiliteit waardoor de wereld van sciencefiction een feit werd, waren allemaal een inspiratie voor hem.

“Het Apollo-programma was een ongelooflijke prestatie die tegenwoordig als bijna alledaags wordt beschouwd. Het was voor mij dus belangrijk om over te brengen hoe indrukwekkend de prestaties destijds waren. Vandaar het hoge tempo, de nagalm en grote lange akkoorden. Het was geweldig om voor dit project samen te werken met de astronauten van toen, NASA en Porsche. Dit is een filmische liefdesbrief aan de Lunar Rover."